Gelukkig was er strenge drugscontrole

Drieënhalve week geleden is Len vertrokken naar de andere kant van de wereld om daar, samen met de rest van de familie, Rutger op te zoeken en Suriname onveilig te maken.
Afgelopen zaterdag kwam hij gelukkig terug. Ik zou hem op gaan halen van Schiphol, omdat uitzwaaien niet leuk is en ophalen wel. Ik had het goed gepland, een uur voordat het vliegtuig zou landen had ik afgesproken op het vliegveld. Zo hadden we nog even de tijd om een kop koffie te drinken en de nodige spanning van ons af roken, op de weinige plekken waar dat nog mag op Schiphol.
Zaterdagochtend brak aan en niets kon het weerzien nog in de weg staan, ondanks alle dromen die ik de afgelopen week had dat alles in het honderd liep. Voor de zekerheid keek ik tijdens het ontbijt nog even op teletekst om te zien of de vlucht niet heel erg vertraagd zou zijn. Dat bleek niet het geval, sterker nog..de vlucht zou vijftig minuten eerder landen! Met mijn planning zou dat betekenen dat ik net iets te laat op Schiphol zou zijn, maar ik bedacht me dat ze toch op de bagage moesten wachten dus dan zou het allemaal net kunnen.
Maar eenmaal op het station bleek dat mijn trein tien minuten later zou vertrekken dan afgesproken, maar aangezien het maar tien minuten was had ik er nog wel vertrouwen in. Op het moment dat ik de trein in stap maakt de omroeper van de NS de chaos compleet. Deze trein rijd vandaag niet verder dan station Meppel, u wordt vanaf daar met bussen vervoerd naar station Zwolle, vanaf Zwolle kunt u uw reis per trein voortzetten...u loopt hierdoor enige vertraging op. Nou zo enig is dat helemaal niet...
Tijdens de lange rit naar Schiphol vraag ik me af waarom roken in de trein is afgeschaft, ook al vind ik roken in de trein eigenlijk vies, ik kan wel een antistress sigaret gebruiken.
Ik had mooie voorstellingen van het allereerste moment dat we elkaar weer zouden zien en had Len laten beloven dat het er net zo aan toe zou gaan als in de Merci-reclame..
Maar met zoveel vertraging zou ik waarschijnlijk veel te laat aan komen rennen terwijl zij al aan de koffie zaten. Teleurgesteld probeer ik me te concentreren op m'n boek.
In de laatste etappe van de reis, kom ik naast een meisje te zitten die een overzichtje bij zich heeft met de aankomsttijden van de trein, dus ik vraag haar hoe laat deze trein van plan was mij op Schiphol af te zetten. Tot mijn verbazing en ergernis zegt ze doodleuk dat dat pas over een uurtje is! Ik ging uit van twintig minuten! Terwijl ik vloek vraagt ze me of ik dan mijn vlucht mis. Ik zeg haar dat ik mijn vriendje mis en hem op ga halen van Schiphol en nu dus veel te laat kom, ze lacht wat en zegt dat dat jammer is. Jammer?? Ik zit me al twee uur op te vreten! En jij zegt jammer?! Mens jij snapt er niks van! Gelukkig zei ik dat niet, maar mompelde ik iets van dat dat inderdaad jammer was. Een bejaarde vrouw die ook in ons 'vierzitje' zat, zei dat hij vast wel op me zou wachten. Ja natuurlijk wacht hij op me! Maar daar gaat het helemaal niet om! Ik wil daar staan, in spanning afwachten totdat hij eindelijk door de schuifdeuren naar buiten komt! Naar elkaar toe rennen en elkaar net zo lang vasthouden en verliefd aankijken totdat de rest zegt dat we nu toch echt moeten gaan en we mensen in de weg staan omdat zij ook graag naar hun geliefden toe willen! Ik zei met een beleefde glimlach tegen de oude vervloekte vrouw dat hij inderdaad wel zou wachten...
Dit was voor haar een teken dat ze gezellig tegen me kon gaan keuvelen. Dus ik moest mijn verongenoegde gezicht maar even aan de kant zetten en vriendelijk knikken en lachen.
Toen ik eindelijk op Schiphol aankwam ben ik als een kip zonder kop naar Gate 3 gerend, terwijl alle mensen die ik bijna omver heb gelopen me een beetje vreemd aankeken. Daar trof ik een geirriteerde medestander aan die stond te balen dat het allemaal zo lang duurde. Ze zijn al een uur geleden geland maar ze zijn er nog steeds niet! Wat duurt dat lang! Ik zeg dat ik het wel fijn vind dat het zo lang duurt want nu ben ik nog op tijd!
En gelukkig...na even wachten konden we naar elkaar toe (rennen zat er niet in want het zag zwart van de mensen) en elkaar net zo lang vast houden en verliefd aankijken totdat er iemand aangaf dat ze er langs wilde door met haar Schipholkarretje tegen ons aan te rijden.
Strenge douanebeambten, bedankt voor de strenge drugscontrole die jullie hebben uitgevoerd bij Len omdat hij brood in zjin tas had en het oponthoud dat dat veroorzaakt heeft!