Chicklit

Gelukkig heb ik een tweepersoonsbed dat ik met niemand hoef te delen, behalve dan met mijn stapels boeken.. Er stapelen zich steeds meer boeken op die ik eigenlijk graag wilde lezen maar zich al snel ontpoppen tot boeken waar de saaiheid vanaf druipt of zo zijn geschreven dat ik na twee hoofdstukken het sterke vermoeden krijg dat ze nergens heen dreigen te gaan. Zo begin ik om de twee dagen aan een nieuw leesavontuur en knuffel ik zo nu en dan 's nacht al slapend per ongeluk met een slappe roman of een literair hoogstandje.

Afgelopen week besloot ik dat het leuker zou zijn als ik aan een boek zou beginnen waarvan ik de laatste bladzijde ook zou gaan lezen. Ik ben dol op volle boekenkasten maar ik wil geen verzameling waarvan ik de helft niet heb gelezen. Een mooi excuus om mezelf weer een boek cadeau te doen.

Struinend tussen literatuur en andere interessante boeken besloot ik me naar de afdeling "spanning" en "chicklit" te begeven. De tafel met "chicklit" zag er vrolijk en vrouwelijk uit maar niet echt boeken waarmee je gezien wil worden, dacht ik nog terwijl ik om me heen keek om vast te stellen dat ik geen bekenden zag. Jaren geleden heb ik eens twee boeken gelezen over een stel jonge vrouwen als ik in Londen, heerlijke boeken over alle dingen die je zelf nooit hoopt mee te maken omdat de situaties te genant zijn en de blunders te groot. Hier lag ie voor me op tafel; deel drie! Dat is precies wat ik nodig heb! Snel zoek ik nog een thriller uit en begeef me naar de kassa waar normaal gesproken op zaterdagmiddag zo'n lange rij staat dat je de rest van je vrije middag in de boekhandel staat. Maar nu was er niemand en kon ik zo doorlopen! Soms gaan dingen gewoon goed. Ik heb de boeken bij thuiskomst in de boekenkast gezet en kon niet wachten om er in te beginnen. Twee dingen zijn zeker, die laatste bladzijden zal ik deze keer lezen en ik heb weer wat ruimte in m'n bed.

Geheimpjes

Omdat het morgen weer gaat gebeuren, de champagne staat koud en de aansteeklonten wachten ongeduldig totdat ze aangestoken worden. Oud en Nieuw, ik vind de laatste minuten nog net zo spannend als toen ik vijf was. Als ik maar op het juiste moment oplet en nog belangrijker, staan de juiste mensen wel in mijn buurt (want er is altijd iemand in het gezelschap die je als eerste wilt zoenen, omdat dat dan meer betekent ofzo..vrouwending waarschijnlijk..). Omdat we dit jaar een thema hebben ga ik compleet met pruik het nieuwe jaar in. Maar het moet natuurlijk wel een verrassing blijven, want het is niet leuk als iedereen van te voren weet wat je aantrekt! Nou was het al een hele tour om iets passends te vinden om aan te trekken, het is de bedoeling dat je je uitdost als je idool.. en die heb ik dus niet. Maar toen dat uiteindelijk gelukt was moest ik het geheim nog bewaren. Toen ik gisteravond in de kroeg kwam is het me vier biertjes gelukt om het stil te houden, waarna ik het iedereen in zijn of haar oor heb gefluisterd waarbij ik ze liet beloven het absoluut aan niemand te vertellen!
Wat een verrassing zal dat worden morgen...

Wat en Hoe

Heb je dat ook wel eens? Het een na het ander verandert in je leven en het een is nog ingrijpender dan het ander. Voor de volledigheid doe je er zelf nog eens een schepje bovenop door je hele huis te onderwerpen aan een metamorfose waar Jan des Bouvrie nog wat van zou kunnen leren. Maar je blijft ontevreden. Ik zit nog na te hijgen van het verslepen van de banken en het verwisselen en doortrekken van alle kabels van mijn tv en dvd-speler, maar het resultaat is niet overweldigend. Gelukkig staat mijn computer zo in de kamer dat ik er met mijn rug naar toe zit. Misschien moet ik er even een dagje aan wennen.
Nog anderhalve dag zwoegen en dan mag ik eindelijk met een grote glimlach gedag zeggen tegen mijn huidige werkgever (zie vorige post), wat ik al veel eerder had moeten doen. Maar gelukkig, de kogel is door de kerk. En ook een nieuwe baan staat al op me te wachten, aankomende maandag kan ik beginnen. Dus eigenlijk is alles goed geregeld. Maar toch..
Misschien moet ik zo internet maar eens afstruinen naar iets radicalers. Een paar maanden Spanje om mijn Spaans nou eindelijk eens goed te leren. Of een tijd naar Frankrijk omdat ik behalve een paar woordjes uit het "Wat en Hoe" de taal niet echt beheers. Misschien dat dat voldoening geeft.

Carriere

Terwijl mijn ritme nog in de vakantiemode stond, moest ik beginnen aan mijn nieuwe baan. Ik was een tijdje opzoek geweest naar wat leuks maar helaas was dat nog niet gelukt. Daarom heb ik onder protest deze baan maar aangenomen. Niet echt iets waar je blij of rijk van zou kunnen worden, maar werk is werk. Helaas had ik het na dag een al bekeken.
Gevolg is dan ook dat ik weer dagelijks de vacaturesites afstruin.
Mijn directe leidinggevenden waren vanaf het eerste moment op de hoogte van mijn achtergrond en mijn ambities en vooral dat die niet daar ligt waar zij zitten.
Vandaag riep de echte baas (de manager) mij op kantoor, even vroeg ik mij zwetend af wat er aan de hand was. Maar al gauw bleek dat het om een formaliteit met de roosterindeling ging, gelukkig. Want ondanks mijn niet al te positieve kijk op het werk, wil ik natuurlijk ook niet op straat komen te staan.
Hij vroeg me nog even hoe het werk beviel en eerlijk als ik ben heb ik ook hem maar opgebiecht dat het niet echt (hip gezegd) 'mijn ding' was. Daarbij heb ik hem uiteraard de broodnodige uitleg gegeven. Hij zei dat hij het begreep en dat er voor mij misschien wel een mogelijkheid was om door te stromen naar een functie waarin ik wél op waarde word geschat en waar ook nog eens uitdaging in zit. Ik vertelde hem dat dat perfect zou zijn maar dat ik niet intern mag solliciteren omdat ik via detachering werk. Dat wist hij wel, maar wie weet zag het er over een tijdje wel anders uit. Na doorvragen kwam ik erachter dat hij daarmee bijvoorbeeld over een jaar bedoelde... Weet deze man dan niet dat stilstand eigenlijk achteruitgang betekent?

Moet jij ook wel eens de tanden op elkaar zetten en doorgaan?

Gelukkig hadden we de foto's nog

Het zit er weer op...onze vakantie. Weken naar uitgekeken en natuurlijk voorbij gevlogen, zoals dat gaat met vakanties. We waren in Frankrijk en na meer dan anderhalve week in Bretagne werd het hoog tijd om naar Parijs te vertrekken om daar onze laatste vakantiedagen door te brengen. Omdat we geen auto hadden, hebben we al onze rotzooi in twee grote rugtassen gepropt en ons verplaatst met het openbaarvervoer en de ouderwetse benenwagen. De uitputting nabij kwamen we aan in Parijs. Daar kreeg Len het geweldige idee om twee echte Japanners van ons zelf te maken, wat inhield dat ik de opdracht kreeg voor de Notre Dam te gaan staan met mijn meest serieuze gezicht, de voetjes keurig naast elkaar en niet te vergeten een rechte rug. Ze zouden thuis eens aan de hand van je vakantiekiekjes vermoeden dat je het naar je zin hebt gehad op vakantie..
Ik schaamde me dood terwijl ik daar voor iedere toeristische trekpleister mijn opgedragen pose aannam, maar Lens enthousiasme was niet te stuiten, zodat ik voortdurend voor schut stond. Nog leuker vond hij het om zelf keurig in de houding te gaan staan en zijn meest bedrukte gezicht op te zetten. Hij wees me er voortdurend op hoe netjes hij met de voeten naast elkaar stond.
Nu we weer thuis zijn en de foto's hebben bekeken kon ik er eindelijk ook de lol van inzien. Nu moeten we wel de hele wereld over om ons project echt vorm te gaan geven. Want het staat per slot van rekening pas in de kinderschoenen.


Gelukkig had Len ook nog andere artistieke uitspattingen waarin ik wat minder knullig voor de dag kom.

Pluizig en veelzijdig

Tijdens mijn speurtocht naar een poserende wuppie voor op mijn blog, kwam ik deze informatie tegen... Voor alle wuppies klik op onderstaande link.

De Wuppie® is een van de best promotionele producten van het afgelopen decennia. Er zijn er meer dan 45 miljoen wereldwijd verkocht en nog steeds is het een uniek promotioneel product. De Wuppie® is zeer breed inzetbaar, is er voor elk budget en komt zeer effectief en sympathiek over. Er zijn ontelbare modellen mogelijk. De boodschap wordt digitaal op het lintje bedrukt en door de plakvoetjes van de Wuppie® blijft deze boodschap jarenlang staan!
http://www.interallgroup.com/images/stories/pdfs/alle%20wuppies%20op%20a4.pdf

Oranje boven!

Ze zijn zich alweer anderhalve week aan het uitsloven...'onze jongens'.
Oranjekoorts heerst, de ene buurman steekt de andere buurman de ogen uit met zijn prachtige oranje vlaggetjes, wuppies op de auto en oranje lederhose, het kan niet op!
In de jaren tachtig waren die wuppies geweldig en ik begreep gister uit betrouwbare bron dat ze vroeger op de rand van mijn box geplakt zaten.
Ik doe meestal niet zo mee aan die oranjegekte, ik ben geen grote voetbalfan, alhoewel ik wel te porren ben voor het kijken van een EK of WK. Toch blijft het daar meestal een beetje bij.
Maar ik werk in een kroeg waar de mannen nerveus op hun kruk heen en weer wiebelen voordat de wedstrijd begint. En hun commentaar hartstochtelijk schreeuwen naar de spelers en die eikel van een scheids! Eigenlijk zijn ze allemaal stiekem theoretische voetbalprofs, maar het is er nooit van gekomen om bij Oranje te spelen.
Natuurlijk ontbreekt in deze sfeer ook de voetbalpool niet en na wat aandringen heb ik me ook laten verleiden tot het invullen van een pool. Dat het bevordelijk is voor je enthousiasme en betrokkenheid is wel gebleken. Ik heb nog nooit zoveel wedstrijden gevolgd! Ik loop zelfs met een heus oranje shirt met 3-3 erop!
Alleen een wuppie heb ik nog niet en de lederhose laat ik ook nog maar even in de kast hangen.
Wat ik wel briljant vind is de Land hup hup Hol 'Sosjaal'!

Sta jij ook op de derde plek in je voetbalpool?

Son Cubano

Omdat ik al meer dan twee jaar samen met Sas iedere week trouw naar salsa ga, leek het me tijd om eens mee te doen aan een demonstratie van de dansschool. We leerden een nieuwe dans (Son Cubano) met aan het eind van de les de mededeling dat we mee konden doen aan een demonstratie op het Waagplein. Meestal zijn die demonstraties erg leuk, dus mijn danspartner en ik gaven ons op. Lachen, dacht ik nog.
Er moest natuurlijk nog wel even wat extra getraind worden, dinsdag een uur, woensdag tweeenhalf uur en donderdag een uur... Er werd ons verteld welke positie we in moesten nemen en hoe we onder luid gejuich (haha) op moesten komen... Dan, de kleding, de mannen een Cubaans overhemd en een hoed, de vrouwen een bloem in het haar en een vrolijk gekleurd jurkje... Ineens krijg ik een beetje de kriebels, moet het allemaal zo serieus, vraag ik me af terwijl onze leraar ons op het hart drukt niet zo serieus te kijken, het is namelijk leuk! Ik voelde me een beetje zoals vroeger met de schoolzwemwedstrijden, terwijl je met knikkende knietjes op het startblok staat te wachten totdat je aan de beurt bent. Als ik nou maar niet te laat duik, of te vroeg, dat kan ook nog!
Oh ja, ook nog lachen dus... Leuk hoor zo'n demonstratie...